පාලු කලුවර සුලග සමගින් ඔබේ තතු මට කියනවා
දර ගන්නට නොහෙකි දුක් කද මා නිසා ඔබ දරනවා
මුදුකරයේ පාලු කුටියක අපේ හෙට දින හදනවා
සීත කදුකරයේ මම ඔබේ උනුසුම සොයනවා.......
යොදුන් දුර මම ගෙවා ආවෙමි නුබේ නෙතු යුග පතා
සදා මා සතු නවාතෑන්පල නුබම විය සසරේ පුරා
කාලයේ වෑලි තලාවෙන් හෙට මෑකී ගියමුත් අපෙ කතා
මතකයන් පොදි ඉතිරිවනු ඈත සබරගමු සරසවියම පුරා.......
ane mata meken pennene nangiyo.
ReplyDelete